Κυριακή 29 Απριλίου 1984. Ο Παναθηναϊκός υποδέχεται στη Λεωφόρο τον Πανιώνιο και χρειάζεται έναν βαθμό για να κατακτήσει και μαθηματικά το πρωτάθλημα. Το ίδιο ακριβώς θέλει και ο αντίπαλος του για να ξεφύγει από την περιπέτεια του υποβιβασμού. Από το πρωί οι δρόμοι της πρωτεύουσας είχαν φορέσει τα γιορτινά τους, με τους φίλους του ‘’τριφυλιού’’ να ανυπομονούν για τη μεγάλη στιγμή όπου η ομάδα τους θα επέστρεφε στην κορυφή, μετά από 7 ολόκληρα χρόνια. Μία ώρα πριν από την έναρξη οι εξέδρες είχαν γεμίσει ασφυκτικά από 25.000 φιλάθλους, που παραληρούσαν από ενθουσιασμό.
Παρόλα αυτά το παιχνίδι αρχικά δεν εξελίχθηκε όπως θα περίμεναν οι περισσότεροι… Ο Πανιώνιος ο οποίος έδινε τον υπερπάντων αγώνα, αποδείχθηκε σκληρό καρύδι. Είχαμε φτάσει στο 82ο λεπτό, το αποτέλεσμα παρέμενε στο 0-0 και οι πρώτες γκρίνιες είχαν κάνει προ πολλού την εμφάνιση τους στις κερκίδες, όπου κανείς δε συμβιβαζόταν με κάτι λιγότερο από τη νίκη. Το ίδιο όμως και οι ποδοσφαιριστές! Σε αυτό ακριβώς το λεπτό ο Γρηγόρης Χαραλαμπίδης με ένα απίθανο κεραυνό άνοιξε το σκορ, λυτρώνοντας συμπαίκτες και οπαδούς. Δύο λεπτά πριν το τέλος ο Μιχάλης Γεροθόδωρος, σφράγισε τη νίκη και μαζί το πρωτάθλημα.
Με το σφύριγμα της λήξης εκατοντάδες ‘’πράσινοι’’ έσπασαν τον αστυνομικό κλοιό και εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο, πανηγυρίζοντας και αγκαλιάζοντας όλους του παίκτες του Παναθηναϊκού. Έναν όμως από αυτούς τον σήκωσαν αμέσως στους ώμους και τον πήγαν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μπροστά στη Θύρα 13! Κι όμως, ήταν ένας παίκτης που είχε γεννηθεί στον Πειραιά, είχε παίξει στα ‘’τσικό’’ του Ολυμπιακού και σ’ αυτή την ομάδα ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά! Μπορεί από μικρός να ήταν Παναθηναϊκός, αλλά στην ομάδα του λιμανιού αγαπήθηκε πολύ. Και για να είμαστε ειλικρινείς την αγάπησε κι αυτός.
Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε το 1981 μαζί με τον Μάικ Γαλάκο, να μετακομίσουν στην Αθήνα! Με τον Παναθηναϊκό κατέκτησε δύο νταμπλ (1984-86), ένα κύπελλο (1982) και έφτασε ένα βήμα πριν τον τελικό του Κ.Πρωταθλητριών το 1985. Τότε που έκανε την ιστορική χειραψία με τον Φιλ Νιλ, στον ημιτελικό με τη Λίβερπουλ στο Άνφιλντ. Ο Γιάτσεκ Γκμοχ τον παρέλαβε δεξί μπακ και τον καθιέρωσε στη θέση του λίμπερο, όπου με την εμπειρία και το εγκεφαλικό του παιχνίδι, έκανε τα καλύτερα ματς της καριέρας του. Τίμησε το εθνόσημο όσο λίγοι και έλαβε μέρος στην τελική φάση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1980 στη Ρώμη.
Ως προπονητής άνθισε και πάλι στο Τριφύλλι! Την περίοδο 1999-2000 ο Παναθηναϊκός έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο, αλλά αυτό δεν έφτανε, ενώ το 2001-02 έβαλε τις βάσεις για την πορεία μέχρι τα προημιτελικά του Champions League.
Την 1η Απριλίου του 2004 ο Γιάννης Κυράστας ξεκίνησε το ταξίδι του για τη γειτονιά των Αγγέλων, χωρίς να προλάβει να δει την αγαπημένη του ομάδα να κατακτά και πάλι το νταμπλ…
Την ημέρα της απονομής του πρωταθλήματος που αφιερώθηκε στη μνήμη του, χιλιάδες “πράσινοι” που είχαν κατακλύσει το “Απόστολος Νικολαΐδης”, βροντοφώναξαν: ‘’Αυτή η κούπα θα φτάσει στ’ άστρα, για τον Γιάννη τον Κυράστα’’. Ίσως όμως να μη χρειαζόταν να φτάσει τόσο ψηλά… Κι αυτό γιατί ο παντοτινός αρχηγός του Τριφυλλιού, σίγουρα θα ήταν εκεί και θα χαμογελούσε… Όπως ήταν εκεί όταν στο ημίχρονο του αγώνα κυπέλλου με τον Ολυμπιακό το 1982 έφτυνε αίμα στα αποδυτήρια, όπως ήταν εκεί όταν άκουγε τις ιαχές της Θύρας 13 από το δωμάτιο του νοσοκομείου. Όπως είναι εκεί και σήμερα… Γιατί δε μπορεί, πρωταπριλιάτικο ψέμα θα ήταν και στο φινάλε… ‘’όχι δεν θα πεθάνουμε γι αυτούς τους αλήτες”
Οι πραγματικοί μύθοι δεν πεθαίνουν ποτέ…
Οι πραγματικοί μύθοι δεν πεθαίνουν ποτέ…
