14 Ιουνίου 1985. Παρέα με τον φίλο μου Στέλιο και μερικούς ακόμα ΄΄πράσινους” που συναντήσαμε καθ΄οδόν, πήραμε το τρένο και κατηφορήσαμε προς το Νέο Φάληρο. Το “Ειρήνης και Φιλίας” είχε ανοίξει πριν από λίγους μήνες και ήδη είχαμε κάνει την πρώτη μας επίσκεψη τον Μάιο, στον τελικό Κυπέλλου μπάσκετ με τον Άρη. Αυτή τη φορά είχε έρθει η ώρα για τον πρώτο τελικό Κυπέλλου Ελλάδος στο βόλεϊ! Αντίπαλος ο ουσιαστικά γηπεδούχος Ολυμπιακός.
Ύστερα από δύο συγκλονιστικά σετ που κερδίσαμε 15-13 και 16-14 (τότε τα σετ έληγαν στα 15), ήρθε η άνετη επικράτηση στο τρίτο με 15-7 και η κατάκτηση του Κυπέλλου. Ήταν το δεύτερο συνεχόμενο νταμπλ για την ομάδα του Ανδρεόπουλου (σημερινού προπονητή), του Καζάζη, του Κολιόπουλου, του Τεντζέρη, του Μαλουσάρη, του Γαλάκου, του Τζεβελεκίδη, του Πρωτοψάλτη και φυσικά του προπονητή Γιάνους Μπαντόρα.
Κατά τη διάρκεια του αγώνα ήμουν ανάμεσα σ’ αυτούς που τραγούδησαν για πρώτη φορά “Πήγαμε στο ψυχίατρο να δούμε τι θα γίνει, θα τον τρελανουμε κι αυτόν και βαζελος θα γίνει”! Ήταν ο πρώτος γύρος θριάμβου στο “Ειρήνης και Φιλίας”…
